Meleğime...

Bir film izliyorum; içinde sen...

Başrolde sen, yönetmen koltuğunda ben...

İnce ince dokuyorum yüzünün her zerresini... Tüm detaylarını...

Gözlerin uykuya yenik düşerken, yanakların ve dudakların melekleri selamlıyor, gülümseyerek...

Burnun filmin en küçük dekoru sanki...

Başrolde sen, yönetmen koltuğunda ben...

Başroldesin ama henüz hiçbirşeyin farkında değilsin. Anne kokusu ile yanıp tutuşan, açıkınca uyanan masum bir meleksin... 

Filmin finali yok; çünkü yönetmen, başrolünü hiç değiştirmeden filmini oynatmaya devam edecek, hiç yorulmadan, gücenmeden, pes etmeden...